کارتون-فضای مجازی ، کودک و نوجوان ،اکوتحلیلبه‌عنوان یک نوجوان امروز. گاهی احساس می‌کنم دنیای اطرافم پر از صداها و تصویرهایی است که مدام ما را به سمت خود می‌کشند، اما در عین حال ارتباط واقعی با دیگران سخت‌تر شده است. شبکه‌های اجتماعی و گوشی‌های هوشمند به ما امکان می‌دهند همیشه در تماس باشیم. ولی این تماس‌ها اغلب سطحی‌اند. پر از پیام‌های کوتاه و شکلک‌هایی که جای گفت‌وگوی عمیق را گرفته‌اند. وقتی می‌خواهم با دوستم حرف بزنم. بیشتر از آن‌که چشم در چشم باشیم، هر دو به صفحه گوشی نگاه می‌کنیم. همین باعث می‌شود حس کنم فاصله‌ای نامرئی بین ما وجود دارد.

گاهی دلم برای ارتباط‌های ساده و بی‌واسطه تنگ می‌شود. مثل وقتی بچه بودیم و ساعت‌ها بازی می‌کردیم، بی‌آن‌که نگران پیام‌ها یا لایک‌ها باشیم. حالا فشارهای مدرسه، رقابت‌ها و حتی مقایسه‌های بی‌پایان در فضای مجازی باعث می‌شود. اعتمادبه‌نفس خیلی از ما پایین بیاید. بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم یاد گرفته‌ایم بیشتر خودمان را پنهان کنیم تا اینکه خود واقعی‌مان را نشان دهیم.

با این حال، هنوز امید دارم. ما نوجوان‌ها می‌توانیم یاد بگیریم دوباره به هم نزدیک شویم. با گفت‌وگوهای صادقانه، با گوش دادن واقعی به حرف‌های همدیگر. شاید سخت باشد. اما اگر جرئت کنیم گوشی را کنار بگذاریم و به چشمان هم نگاه کنیم. دوباره می‌توانیم آن حس گرم و انسانی را تجربه کنیم. دنیای امروز پر از چالش است. اما فرصت ساختن ارتباط‌های عمیق هنوز از دست نرفته است.