آب بس –

تغییرات اقلیمی در ایران طی سال‌های اخیر چهره‌ای تازه و نگران‌کننده از بحران آب را آشکار کرده است. کاهش بارندگی، افزایش دما و تبخیر شدید منابع سطحی، همراه با رشد جمعیت و مصرف بی‌رویه، سبب شده کم‌آبی به یکی از جدی‌ترین تهدیدهای ملی بدل شود. این وضعیت دیگر با راهکارهای جزئی و موقت قابل مدیریت نیست؛ بلکه نیازمند یک «جراحی بزرگ» در شیوه اداره و مدیریت حوضه‌های آبی کشور است.

مدیریت سنتی منابع آب، که بر سدسازی و انتقال بین‌حوضه‌ای تکیه داشت، امروز کارآمدی خود را از دست داده است. بسیاری از رودخانه‌ها خشکیده‌اند، سفره‌های زیرزمینی به مرز فروپاشی رسیده‌اند و تالاب‌ها به کانون‌های گرد و غبار تبدیل شده‌اند. این شرایط نه‌تنها امنیت غذایی و اقتصادی را تهدید می‌کند، بلکه پیامدهای اجتماعی و روانی گسترده‌ای نیز دارد؛ از مهاجرت‌های اجباری تا افزایش تنش‌های محلی بر سر دسترسی به آب.

راهکار اساسی، تغییر نگاه به آب از یک منبع بی‌پایان به یک سرمایه محدود و حیاتی است. این تغییر نیازمند اصلاح سیاست‌های کشاورزی، بازنگری در الگوهای مصرف شهری، و توسعه فناوری‌های نوین در بازچرخانی و صرفه‌جویی است. همچنین مشارکت مردم و جوامع محلی در تصمیم‌گیری‌ها باید جدی گرفته شود، زیرا بدون همراهی جامعه، هیچ برنامه‌ای به نتیجه نخواهد رسید.

کم‌آبی در ایران یک هشدار روشن است: اگر امروز برای مدیریت علمی و عادلانه حوضه‌های آبی اقدام نکنیم، فردا با بحران‌های غیرقابل بازگشت روبه‌رو خواهیم شد. این جراحی بزرگ نه انتخاب، بلکه ضرورتی حیاتی برای بقای سرزمین و نسل‌های آینده است.